Ostry dyżur... na okulistyce w szpitalu im. Jonschera

Profesor pełen tortu

To blogowy zapis pisma, jakie wyślę do NFZ. Może jedynie  podaruję im niektóre szczegóły własnej oceny, skupiając się na faktach.

Weekend poza piękną pogodą przyniósł potworny ból oka.  Weekend na wsi ma swoje prawa, więc poczułem, że nie wypada zawracać głowy autochtonom, bo niby co?

- Oko mnie boli – poskarżę się i stanę w kolejce z – dajmy na to – dzieckiem z naderwaną rączką przez kombajn, podczas gdy w tzw. rodzinnej przychodni przyjmuje okulista.

Ból i oko dowiozłem do Łodzi po zmroku.

Rano.

- Dzień dobry, chciałbym przyjść dziś do okulisty…

- Termin jest za dwa tygodnie, ale NFZ nie podpisał z nami kontraktu, więc wizyta u okulisty jest płatna, podobnie jak leki przez niego zapisane i badania ze skierowań wynikające.

- Ale mnie oko boli, bardzo…

- To niech pan próbuje na ostrym dyżurze, u Jonschera.

- A jaki tam numer telefonu?

- Nie wiem.

Jonscher, Milionowa, daleko… Wiem, WAM, WAM jest dobry.

- Dzień dobry, czy mogę przyjść do okulisty? Oko mnie boli…

- My nie przyjmujemy nagłych przypadków, ostry dyżur mają u Jonschera.

Kapitulacja: Jonscher.

- Dzień dobry, czy mogę przyjść do okulisty? Oko mnie boli?

- A to coś pilnego?

- Dla mnie bardzo.

- No, to oceni lekarz, ale proszę. Do przychodni, czy na dyżur?

- A co za różnica?

- Do przychodni trzeba się zapisać, a na dyżur nie.

- To na dyżur. Gdzie mam się zgłosić?

- Na oddział okulistyczny.

Jonscher „na oko” wyremontowany, korytarze pełne ludzi, klatka schodowa paskudna, na pierwszym piętrze budynku „A” drzwi do upragnionego gabinetu, prosto z klatki schodowej. Trzy oczekujące panie szczebioczą radośnie. – Po co one przyszły na ostry dyżur – myślę – skoro „na oko” oczy mają zupełnie OK? Próbuję zajrzeć do gabinetu, ale drzwi są zamknięte.

- W środku jest pacjent – informuje mnie jedna. Okazuje się, że najpierw muszę zarejestrować się. Zajmuję kolejkę, schodzę do rejestracji. Po serii pytań kobieta podsuwa mi jakiś formularz.

- Pan to wypełni.

- Ale ja nie widzę, na nosie nie mam korekcyjnych, tylko ciemne, bo mnie światło razi.

- To ja będę czytała, a pan będzie pisał. Napisałem, „wołami”. Dostaję kartę, wracam na korytarz. Pod gabinetem skład nie zmieniony. Po 40 minutach wychyla się głowa i pani doktor prosi „następną osobę”. Po 7 minutach następna osoba wychodzi, ale wejść nie można: pani doktor poprosi sama. Po kolejnych 40 minutach pani doktor „prosi” i sytuacja powtarza się. Pokonuję szyfry przy drzwiach na oddział i pytam o ordynatora. U siebie go nie ma, więc może w pokoju lekarskim.

- Dzień dobry, szukam profesora Nawrockiego.

- Słucham – odpowiada mi pan zajadający się tortem. Na ogromnym stole trzy wielkie torty, ledwie odpakowane z pudeł. Przy stole trzech panów zajętych konsumpcją.

- Czekam na wizytę u okulisty, na ostrym dyżurze, ponad półtorej godziny, w tym czasie przyjęto dwóch pacjentów, których wizyty trwały niespełna 10 minut.

-  No i? – w pytaniu pana profesora nie słychać jednak zaciekawienia, a raczej irytację. W pytaniu słychać też mozolne przełykanie tortu.

- Ja tego nie rozumiem. Jeśli państwo nie są w stanie sprostać sytuacji ostrego dyżuru, to może lepiej zrezygnować – wydaje mi się, że jestem złośliwy.

- Tu wszyscy pracują  - odpowiada pan profesor nie przerywając jedzenia i oczywiście nie wstając z krzesła, bo co on się będzie przed pacjentem poniżał.

- No właśnie widzę.  Smacznego.

- A z takimi uwagami, to do dyrekcji – dorzuca profesor pełen tortu.

- Nie omieszkam – zapewniam pełen wkur….

Wracam na klatkę schodową. Po 20 minutach wychodzi pacjentka, wchodzę do gabinetu mijając ją w drzwiach. Lekarka coś pisze przy biurku.

- Dzień dobry – mówię szczęśliwy, że oto jestem u celu.

- Proszę wyjść, jestem zajęta.

- Poczekam, oko mnie boli bardzo… Proszę zrozumieć moje poirytowanie, ale czekam już blisko dwie godziny.

- A co mnie to obchodzi – rzuca nie podnosząc głowy znad papierów damesa.

- A co panią w ogóle obchodzi?

- Teraz będę badała pacjentce dno oka i pana nie przyjmę.

Wracam na korytarz.

- Taka młoda, a już chamka – odpowiadam na nieme spojrzenia pozostałych, którzy są zbudowani moją odwagą, czytaj wejściem do gabinetu. Po 3 minutach uchylają się drzwi i pojawia się głowa pani doktor. Nareszcie – cieszę się w duchu, a tymczasem…

- Niech się pan uspokoi, tu wszystko słychać przez drzwi – komunikuje damesa łykając jakieś przedziwne kompleksy i znika za drzwiami. Po 10 minutach pojawia się znowu i – Następny proszę. A następny to ja!!!

- Dzień dobry –powtarzam się, ale jakoś inaczej nie umiem.

- Co panu jest?

- Oko mnie boli od soboty i…

- Jakie pan ma szkła korekcyjne?

- Plus dwa na…

- Sama sprawdzę.

Do gabinetu wchodzi pan profesor pełen tortu. Siada przy aparacie.

- Pan tu podejdzie, głowę na podstawek położy. Opieram brodę na podstawku, opieram czoło o inny (oczywiście nie przetarty nawet). – Nic tu nie ma – konkluduje profesor pełen tortu. Lekarka, jakby uspokojona zajmuje jego miejsce i powtarza badanie.

- Jestem zaniepokojony, bo wynalazłem w podręczniku, że to może być zapalenie oka.

- To pan nie doczytał – żółć kapie z każdej wypowiadanej sylaby. Zakrapia mi atropinę, wracam na korytarz, po 20 minutach znów w gabinecie. Dno oka zbadane, zero informacji zwrotnej, ja już nawet nie pytam, bo co za przyjemność patrzeć, jak młoda i niebrzydka lekarka kołtuni się we własnym kompleksie ważności.

Anna Krzymianowska – bo tak się damesa nazywa, zapisuje leki, ja w skołowaniu nie pytam o dawkowanie, ona nie mówi, no bo przecież nie może się poniżać.

- Dziękuję, do widzenia – to ja do lekarki. Z drugiej strony wymowne milczenie. A więc jednak nie myliłem się, młoda, a już chamka.

W aptece farmaceutka podaje mi leki (77 PLN)

- Pan jak widzę po atropinie, zna pan dawkowanie leków?

- Nie – stwierdzam lekko zaniepokojony.

- Na recepcie lekarka musiała napisać, więc ja panu przepiszę na opakowania leków, żeby się panu nie pomyliło.

- Dziękuję.

- Nie ma za co.

Oko wciąż boli.